Karin was geadopteerd door ouders die ook 3 eigen kinderen hadden. Karin had het gevoel dat 1 van deze 3 haar niet accepteerde.en ze wilde graag inzicht in hetgeen dit belemmerde.

Karin zette zichzelf en de 3 andere kinderen in het veld neer. Voor de ouders legde ik 2 vloerankers neer. De onderlinge posities van elkaar waren zeer opvallend en enigszins merkwaardig. Sommigen zagen elkaar totaal niet, sommigen hadden wel contact met hun ouders, anderen weer niet. Het bleek een zg los zand gezin (velen leefden op zichzelf) waar juist erg veel behoefte was aan verbondenheid.Op de vloerankers van de ouders zette ik ook even representanten neer en het bleek dat het patroon (los zand en behoefte aan verbinding) hier ook aanwezig was. Karin zelf, die toekeek, raakte meer ontspannen en het leek alsof er voor haar stukjes op zijn plek vielen.

In het veld raakte de gerepresenteerde Karin steeds meer ontspannen. Als opsteller liet ik alle kinderen in verbinding met Karin komen en het werd inzichtelijk wat er tussen hen speelde. Onwetendheid en onbegrip waren hierbij de sleutelwoorden. Hun ouders hadden ook nooit aan hun kinderen toestemming gevraagd om Karin te adopteren. Deze was er opeens bijgekomen in de kinderrij. Ik heb dan ook de kinderrij, eerst zonder Karin, neergelegd op volgorde van leeftijd.Dit voelde voor de 3 kinderen goed. Vervolgens hebben de ouders de komst van Karin aangekondigd en er is een plek gemaakt in de kinderrij voor haar.

Enkele weken na de opstelling vertelde Karin mij dat deze zus via een zus waar Karin wel contact mee had, naar haar had geïnformeerd. Nu is er contactherstel.